Steven D. Greydanus: Unlike the magical Singin’ in the Rain, Gene Kelly’s An American in Paris doesn’t transcend the musical form; but it’s still one of the great exemplars of the genre. The plot, characterizations, and love story are all paper-thin, but they’re just a pretext for Kelly’s effervescent dancing and choreography, and George Gershwin’s timeless music.
.
Frederica Mathewes-Greene: This animated film skips pop-culture references and gross jokes in favor of a story that celebrates marriage, courage, responsibility, and high achievement. A family of superheroes — Mr. Incredible, his wife Elastigirl, and their children — are living an anonymous life in the suburbs, thanks to a society that doesn’t appreciate their unique talents. Then it comes to need them. In one scene, son Dash, a super-speedy runner, wants to try out for track. Mom claims it wouldn’t be fair. “Dad says our powers make us special!” Dash objects. “Everyone is special,” Mom demurs, to which Dash mutters, “Which means nobody is.”
Wikipedia: Het is een gedramatiseerde reconstructie van de Japanse aanval in 1941 op Pearl Harbor, de aanval die ertoe leidde dat Amerika formeel in de Tweede Wereldoorlog betrokken raakte.
De film toont niet alleen de aanval zelf, maar ook de aanloop naar de aanval. Zowel de Japanse als de Amerikaanse marine worden gevolgd, waarbij sleutelfiguren worden uitgelicht, met hier en daar ook aandacht voor diplomaten en politici. De scènes over Japanse personen zijn Japans gesproken en gaan vergezeld van Japanse muziek. In feite zijn het twee aparte films, door twee geheel gescheiden film-teams, die later samengemonteerd zijn, met de scènes in chronologische volgorde.
van C.S. Lewis. Jeffrey Overstreet: Lewis described a story’s sequence of events as “a net whereby to catch something else.” While Aslan’s intimidating power and glory has escaped them, the filmmakers have “caught” the essence of The Lion, The Witch and The Wardrobe. And they’ve blessed the holiday season with a first-class family film that will stand tall after Lewis’s detractors have spent their feeble arrows. (Philip Pullman’s criticisms are shown up as more and more ridiculous as time goes on.)
With its story of a savior who suffered the consequences for others’ sins, and whose power proved greater even than death, this meaningful myth reflects rays of hope into a culture paralyzed by the chill of unbelief, where many really would prefer a winter without a Christmas. Those who respond to the movie’s roar by running to Lewis’s book will find Deeper Magic in its pages. Meeting them there, Lewis himself will lead them “further up, further in.”
van Isak Dinesen (Karen Blixen, Out of Africa). Jeffrey Overstreet: Babette is quietly fighting the Gnostic lie that the spiritual life is separate from physical experience. She is revealing the glory of God to them through food. She shows them that food, like all of God’s great gifts, is meant to be celebrated and shared with vigor, reverence, and gratitude. It might even have the power to make friends out of enemies.
The Anchoress: Portrayed so perfectly by the perpetually likable James Stewart, it is easy to miss the fact that George Bailey is not a simple and good-natured cornpone from upstate New York; he is a man whose heart and faith are essential to him, because they balance out a real bitterness that shows itself in little ways. A man who has had to cast aside every dream in order to do “the right thing,” Bailey is -thanks to an old injury- denied even dubious adventure of soldiering during World War II. Watch him spit in disdain at himself and his situation, after he has responsibly handled a blackout drill in his neighborhood. When the big man from the small town comes beeping by in a slick, shiny car and a shinier woman, see George Bailey’s lip curl, not because his wife is wearing a baseball cap and sitting in his old clunker, but because she is so clearly content with the cap, and the clunker, and with comfortable, sacrificing, trapped old George, who always wanted so much more. He adores his wife; he wants what she wants, but why doesn’t she want more?
He kicks the car door.
George Bailey, who is a very good man living by what our post-Christian era might consider “quaint” morals, is deeply distressed. He loves much. He hates, too. Where there is great goodness, there is always equal potential for badness and mayhem, and it is a testament to James Stewart’s talent, and Frank Capra’s direction, that we barely notice Bailey’s flaws for all his good points. The truth is, though, that Bailey’s flaws are what define him; they challenge him, constantly, to transcend his own instincts. Subconsciously, I think we see the man in full -good and bad, light and dark- and recognize ourselves in him.
Brothers Judd: I have to admit, I normally loathe these stories where one betrothed, or the other, or both, break off an engagement because they've found "true love." (I guess at the time it was also considered daring to implicitly criticize war profiteering by having Joan choose the poor sailor over the industrialist.) But the movie's so enchanting and the use of myth so effective that I eventually surrendered to it. Powell and Pressburger made many great films and this one, though I'd not rank it with their very best, is delightful. Highly recommended for husbands who owe their wives a chick flick.
Wikipedia: The Deer Hunter meditates and explores the moral and mental consequences of war violence and politically-manipulated patriotism upon the meaning of friendship, honor, and family in a tightly-knit community and deals with controversial issues such as drug abuse, suicide, infidelity and mental illness. The film won five Academy Awards, including Best Picture and Best Director.
Rijksmuseum: Voor het eerst toont het Rijksmuseum een overzichtstentoonstelling van Hendrick Avercamp, de bekendste schilder van ‘Hollandse’ winterlandschappen uit de 17de eeuw. Als eerste Nederlandse kunstenaar specialiseerde hij zich in het schilderen van winterlandschappen met ijspret. Ons beeld van het leven in de strenge winters in de Gouden Eeuw wordt na 400 jaar nog altijd bepaald door Avercamps ijsgezichten met prachtige verhalende details van schaatsende paartjes, kinderen die elkaar bekogelen met sneeuwballen of een man die door het ijs zakt. Naast bijna twintig van zijn beste schilderijen worden in deze tentoonstelling dertig van zijn mooiste tekeningen uit internationale musea en privécollecties samengebracht. De tentoonstelling Hendrick Avercamp: IJspret is van 20 november 2009 tot en met 15 februari 2010 in het Rijksmuseum te zien. Vervolgens van 21 maart tot 5 juli 2010 in de National Gallery of Art in Washington.
Studium Generale: Kern van de katholieke liturgie is de viering van de Eucharistie, de heilige Mis. Daarin komen alle liturgische lijnen samen; in het licht van de mis krijgt alle liturgie betekenis, ook de liturgische handelingen die zich buiten de kerkmuren afspelen: de processie, de pelgrimages, de begrafenisceremonie, maar evenzeer de enorme productie van religieuze kunst en muziek. Wie beter dan Antoine Bodar, ervaringsdeskundige en kunsthistoricus, is in staat een toelichting te geven op het hart van de katholieke eredienst.
REY VAN ENGELEN.Fragment uit Lucifer, 1654.
ZANG:
Wie is het, die zoo hoogh gezeten
Zoo diep in ’t grondelooze licht,
Van tijt noch eeuwigheit gemeeten,
Noch ronden, zonder tegenwight,
By zich bestaet, geen steun van buiten
Ontleent, maer op zich zelven rust,
En in zijn wezen kan besluiten
Wat om en in hem, onbewust
Van wancken, draeit, en wort gedreven
Om ’t een en eenigh middelpunt;
Der zonnen zon, de geest, het leven;
De ziel van alles wat ghy kunt
Bevroên, of nimmermeer bevroeden;
Het hart, de bronaêr, d’ oceaan
En oirsprong van zoo veele goeden
Als uit hem vloeien, en bestaen
By zijn genade, en alvermoogen,
En wijsheit, die hun ’t wezen schonck
Uit niet, eer dit in top voltoogen
Palais, der heemlen hemel, blonck;
Daer wy met vleuglen d’ oogen decken,
Voor aller glansen Majesteit;
Terwylwe ’s hemels lofgalm wecken,
En vallen, uit eerbiedigheit,
Uit vreeze, in zwijm op ’t aenzicht neder;
Wie is het? Noemt, beschrijft ons hem,
Met eene Sarafijne veder.
Of schort het aen begrijp en stem?
TEGENZANG.
Dat ’s GODT. Oneindigh eeuwigh Wezen
Van alle ding, dat wezen heeft!
Vergeef het ons; ô noit volprezen
Van al wat leeft, of niet en leeft,
Noit uitgesproken, noch te spreecken;
Vergeef het ons, en schelt ons quijt,
Dat geen verbeelding, tong, noch teken
U melden kan. Ghy waert, ghy zijt,
Ghy blijft de zelve. Alle Englekennis
En uitspraeck, zwack en onbequaem,
Is maer ontheiliging en schennis:
Want ieder draeght zijn’ eigen naem,
Behalve ghij. Wie kan u noemen
By uwen Naem? Wie wort gewijt
Tot uw Orakel? Wie durf roemen?
Ghy zijt alleen dan die ghy zijt,
U zelf bekent en niemant nader.
U zulx te kennen, als ghy waert,
Der eeuwigheden glans en ader;
Wien is dat licht geopenbaert?
Wien is de glansen glans verscheenen?
Dat zien is noch een hooger heil
Dan wy van uw genade ontleenen;
Dat overschrijt het perck en peil
Van ons vermogen. Wy verouden
In onzen duur; ghy nimmermeer.
Uw wezen moet ons onderhouden.
Verheft de Godheit: zingt haer eer.
TOEZANG
Heiligh, heiligh, nog eens heiligh,
Driemael heiligh: eer zy Godt.
Buiten Godt is ’t nergens veiligh.
Heiligh is het hoogh gebodt.
Zijn geheimenis zy bondigh.
Men aenbidde zijn bevel.
Dat men overal verkondigh’,
Wat de trouwe Gabriël
Ons met zijn bazuin quam leeren.
Laet ons Godt in Adam eeren.
Al wat Godt behaeght, is wel.
uit 1998. Jonah Goldberg (National Review): A defining insight of conservatism is that whatever transcendent inspiration there may be to moral principles, there is also the humble fact that morality works. Moral institutions and customs endure because they allow civilization to proceed. Sam Raimi’s gripping A Simple Plan illustrates this truth. Bill Paxton plays a decent family man who lives by the book in every way. But when he’s cajoled into breaking the rules to get rich quick, he falls under the jurisdiction of the law of unintended consequences and discovers that simple morality is not simplistic, and that a seductively simple plan is a siren song if it runs against the grain of what is right.
Anton de Wit over Door mijn schuld: Een ontluisterende fenomenologie van de vervlakking, zo kun je Door mijn schuld, zo niet het hele oeuvre van Désanne van Brederode, best noemen. Met fijne kwast schildert zij vormen van arrogantie en vooringenomenheid in alle kleurschakeringen. Inclusief het diepe zwart van de weigering om de blik te richten op iets dat ons verheffen kan. Dat is een schuld — in die subtiele zin van het woord, ergens tussen religieuze zonde en juridische misdaad in — die onze hele tijd te dragen heeft.
P. Dr. Karl Wallner OCist: Das Drehbuch zu dem Film „Das Leben der Anderen“ hat Florian Henckel von Donnersmarck bei uns im Stift Heiligenkreuz verfasst. Als Neffe unseres Abtes Gregor Henckel Donnersmarck war er mehrmals hier, um sich in die Abgeschiedenheit des Klosters zurückzuziehen.
Es stimmt, dass sein Film in keiner Weise religiös ist; und doch thematisiert er auf bewegende Weise das Thema der Bekehrung. Wir glauben, dass der Film auf heilsame Weise ein dunkles Stück jüngst vergangener Geschichte behandelt.
P. Dr. Karl Wallner OCist: Das Drehbuch zu dem Film „Das Leben der Anderen“ hat Florian Henckel von Donnersmarck bei uns im Stift Heiligenkreuz verfasst. Als Neffe unseres Abtes Gregor Henckel Donnersmarck war er mehrmals hier, um sich in die Abgeschiedenheit des Klosters zurückzuziehen.
Es stimmt, dass sein Film in keiner Weise religiös ist; und doch thematisiert er auf bewegende Weise das Thema der Bekehrung. Wir glauben, dass der Film auf heilsame Weise ein dunkles Stück jüngst vergangener Geschichte behandelt.
S. James Snyder: "The 39 Steps" finds Richard traversing the countryside in an effort to evade both the establishment and its subverters. As the plot thickens, he's forced to make a daring escape from a moving train, is double-crossed time and again by men on both sides of the law, and eventually finds himself back at the same theater where the story began, listening to the same man of memory, replaying the film's opening scene.
What really makes the film click, though, is Richard's fallible, everyman status. He's improvising as he moves forward, and we can help navigate the terrain as he improvises a political speech, an escape, and a daring plan B. We gasp at his many dangerous decisions because, occasionally, Hitchcock allows him to fail. Like so many of the director's antiheroes to come, Richard doesn't project the invincibility of a Bruce Willis or a Vin Diesel. He's as likely to finish the story as to die trying.
Also notable is the way that "The 39 Steps" works both as surface distraction and nuanced artwork. We have the chases, the gunshots, the near-escapes, and the larger mystery of an act of treason. We have the cadre of women, and the subdued erotic tension. But it doesn't take a film scholar to see the technical prowess already flowing from the young director's mind. In the lighting of a stairwell, the tilted close-ups, the provocative points of view that offer and deny information to the viewer, the detailed choreography of the chase sequences — even in the understated charisma shared by Donat and Madeleine Carroll, who plays his unwitting assistant — "The 39 Steps" didn't find Hitchcock taking baby steps, but breaking into a sprint.
Boeken: De Nederlandse overheid is als een broodje zacht open asfaltbeton. Twee identieke zachte happen met een toegankelijk lijkende harde laag ertussen.’ Dat ontdekte Marc Chavannes na zijn terugkeer uit Frankrijk en Amerika.
Nederland heeft zich bekeerd tot een ingrijpend marktdenken, zónder helder idee over wat we van de overheid blijven verwachten. Vaak omdat ‘het moest’ van Europa. Meestal was het een welkome (schijn-)bezuiniging.
De vermarkting van het openbaar bestuur heeft geleid tot privatisering van de politiek. Het onderscheid tussen publieke en private taken is zoek. Het call center van de belastingdienst is niet behulpzamer dan dat van kabel of bank.
Chavannes verbaast zich over de eindeloze besluitvaardigheid rond rekeningrijden, de verloren beroepseer en de provinciale dans om de energiemiljarden. Over het blind vertrouwen in de maakbaarheid van de samenleving en de alkunde van computersystemen.
Als correspondent in eigen land beschrijft hij hoe Nederland zichzelf bestuurt: met een mengsel van grootspraak en uitstel-als-oplossing. Beide zorgen voor voldongen feiten. Niemand heeft het hier ooit gedaan. Niemand regeert.
Een boek voor iedereen die wil weten hoe Nederland ervoor staat na Paars, Pim en de ontploffing van het zelfbedieningskapitalisme. Een boek over de verpulvering van democratische politiek. Een pleidooi voor doe-het-zelf-democratie.
Father Ed’s protest against being expected to officiate "at cremations where Tina Turner is played as the bodies of people with no hope of resurrection are ‘popped in the oven’" appeared by coincidence in the same day’s papers. Even in Tunbridge Wells, it seems, few people anymore want distinctively Christian funerals, even if they want a vicar presiding, and this one "wondered why he bothered as mourners listen to ear-splitting songs and bad poetry during cremations." In the next day’s Telegraph, Liz Hunt begged to differ, saying she had once felt as the Rev. Tomlinson did but was converted by going to a service for a friend who had died prematurely and being more impressed by the playing of Louis Armstrong’s "We Have All the Time in the World," and "What a Wonderful World" than by the hymns.Fragment uit Tradition Gets a Rare Boost van James Bowman op Arma Virumque (weblog van The New Criterion).If someone had warned me beforehand. I’d have dismissed it as a corny and sentimental denouement to a life. I found the reality very different; the words and music, which Tim, an artist and musician, had loved, were a poignant reminder of his warmth, humour, and passion for life. The last song in particular was blessedly comforting to his wife, daughter and son, conveying the message that his life, although cut short, had been a good one.
Could the difference between her previous feelings and the new ones, I wonder, really be one of the difference between public and private? The examples of pop music at funerals that she didn’t like were the U2 number played at the funeral of two murdered girls much in the news and Elton John’s "Candle in the Wind" at the funeral of Princess Diana, which suggests that it is the presence of strangers at a funeral which heightens the need for the dignity and distance of public music. Popular music is essentially private and intimate because it deals with private and intimate feelings. The liturgy that we tradition-minded "nostalgists" value was designed precisely to make a public and universal response to a private and intense feeling, namely that of grief. In a way, it is a symbol to the survivors of the resurrection, when God shall wipe away all tears from their eyes. The real nostalgists are those who shun the liturgy for the warm feelings associated with "What a Wonderful World."
DJ Heinrich: Meine Damen und Herren, wir krempeln die Hosenbeine hoch und lassen Wasser in den Saal, denn ein Schiff wird kommen mit Lale Andersen.
WILLIAM ROPER: So, now you give the Devil the benefit of law!
SIR THOMAS MORE: Yes! What would you do? Cut a great road through the law to get after the Devil?
ROPER: I’d cut down every law in England to do that!
MORE: Oh? And when the last law was down, and the Devil turned ’round on you, where would you hide, Roper, the laws all being flat? This country is planted thick with laws, from coast to coast, Man’s laws, not God’s! And if you cut them down, and you’re just the man to do it, do you really think you could stand upright in the winds that would blow then? Yes, I’d give the Devil benefit of law, for my own safety’s sake!
Hoge Bomen: Monseigneur Léonard is de bisschop van Namen. (...) De regisseuse heeft gedurende een jaar Leonard gevolgd tijdens deze missie. Als een bezetene reist hij rond op zoek naar nieuwe gelovigen. Het feit dat het katholieke geloof in België al jaren op de terugweg is, schrikt hem niet af. In Afrika kent het katholieke geloof net een opgang en een bisschop als Leonard wordt er als een paus onthaald. Dat steunt hem in zijn overtuiging en in zijn eigen bisdom gaat Leonard als een bezetene van deur tot deur om zijn geloof te verkondigen.
In 2008 wijdde Mgr Leonard in zijn bisdom 5 priesters. De helft van alle priesterwijdingen en Belgie staan op zijn naam.
Kigali: Monseigneur Leonard bezoekt een college opgericht door zijn bisdom. Hij maakt van de gelegenheid gebruik een bedevaartsoord te bezoeken waar Maria verscheen in de jaren 80, twaalf jaar voor de genocide, om de Rwandezen (...) te waarschuwen voor de gruwel die hen te wachten stond, als ze zich niet zouden bekeren.
Léonard is een fervente aanhanger (...) van paus Benedictus XVI. Hij gaat dan ook jaarlijks op audientie in het Vaticaan.
. Zijn meest recente is Death of a Pope. Een selectie uit zijn werk vind je hieronder.
Deel van gesprek tussen Theo van Gogh en Herman Brood, over dood, dope, en religie. (...) Dit interview is oorspronkelijk uitgezonden door Yorin op 7 januari 2001, en later nog eens herhaald.
Thesen, omschreven ten dienste van Müller Lehning, Ter Braak, Gerard Bruning, Lou Lichtveld
I
(...)
De moderne mensch, die zijn persoonlijke zaligheid vindt in het bewust deel hebben aan het (eeuwige) cultuurproces, staat gelijk met den vlot-bevaarder, die zijn heil zou vinden in het eindeloos stroomaf gesleept worden. Mij lijkt dit geluk een zeer persoonlijke rampzaligheid en onzaligheid.
Onnaspeurlijk blijft het verband door Müller Lehning gelegd tusschen (de practische moraal van) het Katholicisme en individualisme, kapitalisme en militarisme; maar onaanvaardbaar, fel-verwerpelijk is zijn critièk op Rome, met name in het citaat uit Jean Pauls schandelijke en goedkoope platitudes, die het Katholicisme be- en veroordeelen op grond van het wangedrag van Katholieke individuen. Zou de Kerk dat gedrag niet met meer recht en begrip verwerpen dan een in dezen kennelijk-stomme leek? Zou Müller Lehning den laffen moed hebben de aegyptische cultuur te smalen, indien het hem bleek, dat zelfs de Pharao's stuk voor stuk onvervalschte ploerten waren geweest? Ik weet van niet: ik weet, dat hij ideeën pleegt te meten naar hun machtigste verwerkelijking, niet naar de aberraties van hun a.h.w.-toevallige naam-dragers. - De critiek van Müller Lehning is dubbel-bevreemdend, waar hij leeft in de schaduw der Notre-Dame, in het bovenwereldsch regenbooglicht der Sainte-Chapelle.
(...)
Indien het de sociologie vergaat, zooals het de natuurwetenschap verging, dan is van haar niet meer beheersching der cultureele krachten te wachten dan de physica verwierf over die der natuur. Dan zal tot de komst van den sociologischen Franklin de bliksem van het mensch-zijn inslaan naar willekeur, onberekenbaar en onafleidbaar. (Dan zal de cultuur m.a.w. slechts voor een onnoemlijk klein deel door de sociologie worden beheerscht). Daarna resten haar de voorshands ontembare orkanen, cyclonen, aardbevingen, uitbarstingen in den individueelen en maatschappelijken mensch, gelijk die, in de natuur, de physica ten einde toe zullen blijven ontsnappen en tergen. Maar: al wàs cultuurbeheersching het onmiddellijke en totale gevolg van cultuurwetenschap, al was het huishoudelijk reglement van die strafkolonie der toekomst, die heilstaat heet, nauwkeurig op-en-vast-te-stellen, wat wonnen we nóg? Ik raak, naar ik meen, in dezen de kern van Müller Lehnings zienswijze: essentieel is voor hem de mensch in zijn verhouding tot den (gelijken) medemensch. Deze verhouding wordt z.i. overwegend bepaald door de materieel-maatschappelijke structuur. Essentieel is voor mij de verhouding van den mensch tot God. Daarom kan een positieve philosophie nooit een positieve religie vervangen. Daarom is de redelijke welstand van allen onverschillig naast de geestelijke welstand, die de primaire is. Daarom raken de maatschappelijke verhoudingen ons pas in tweede, of tiende instantie.
(...)
II.
(...)
Het individualisme als noodlot erkennen, is niet het verheerlijken: wie deze dagen en nachten leeft in een duizelingwekkend vergeten en twee, driemaal in dien dans de toppen der ruimte vermeestert, zal door de schedelbreuk van den hemel het late weerlicht zien stormen van het ontluisterd Eden; hij wordt verblind en verteerd door het onuitroeibaar heimwee. Hij voelt een somberen deernis met hen, die levend als hij, de eendre rampzaligheid roemen als een krachtige vreugde; en die wanend, dat de eenzame mensch den gemeenzamen God kon verslaan, niet met hem hunkeren naar tijden, achter of vóor ons, van kruistochten en kathedralen.
Dit is, theoretisch, mijn laatste woord.
S. T. Karnick: Vividly depicting the miserable results of elitist utopian schemes, Terry Gilliam’s Brazil portrays a darkly comic dystopia of malfunctioning high-tech equipment and the dreary living conditions common to all totalitarian regimes. Everything in the society is built to serve government plans rather than people. The film is visually arresting and inventive, with especially evocative use of shots that put the audience in a subservient position, just like the people in the film. Terrorist bombings, national-security scares, universal police surveillance, bureaucratic arrogance, a callous elite, perversion of science, and government use of torture evoke the worst aspects of the modern megastate.
The sky was falling and streaked with bloodTekst en muziek: Bruce Springsteen
I heard you calling me then you disappeared into the dust
Up the stairs, into the fire
Up the stairs, into the fire
I need your kiss, but love and duty called you someplace higher
Somewhere up the stairs into the fire
May your strength give us strength
May your faith give us faith
May your hope give us hope
May your love give us love
Peter Suderman: Those looking only for broad political assertions will find none, for United 93 is not about specific politics; it is about people. From the passengers who stormed the cockpit to the air traffic controllers harangued by unimaginable chaos, it is a real-life reminder of how ordinary Americans can become heroes. (...)
And, of course, the film acts as a memorial—a way to honor the dead in public fashion.
S. James Snyder: At the core of "Astrea and Celadon" are questions of loyalty and fidelity. Where a typical modern romance would send Celadon running back into the arms of a concerned Astrea, Mr. Rohmer twists the concepts of forgiveness and honor until they are barely discernible. Despite surviving the river with his love intact, Celadon is unswerving in his commitment never to pursue Astrea again. Is it honorable to keep such a promise? Is it mere egoism and stubbornness? Meanwhile, back upstream, a distraught Astrea prays for her lover's return.
BrothersJudd.com: The prescient pessimism that pervades this book is it's most interesting feature. Greene, writing well before we really got involved, seemed to sense that Vietnam was a tar baby that we idealistic Americans would not be able to resist embracing. Pyle's bloody blundering seems to presage the well-intended but disastrous mess that we would make of the entire country in the decades to come. One wishes that men like Robert McNamara and the Kennedys had paid attention to this literate warning.
Hé, kom aan, blijf niet staan en loop me achternaTekst en muziek: Dimitri van Toren
Door de straat over 't plein met je tingeltamboerijn
Met je hand vol geld en je Herculesheld
Je haren in de wind en alles wat je vindt
En wie je ook bent koningin of president
Bajesklant of figurante en een hoempapaband
Iedereen moet mee of 'ie wil ja of nee
Alle club je partij alles hoort erbij
A view of Dutch Manhattan from Governor's Island, circa 1660 Westfries Museum: De expositie is gewijd aan het werk van de Amerikaanse kunstenaar Len Tantillo. Al meer dan 25 jaar legt hij zich toe op het verbeelden van de geschiedenis van zijn eigen woonomgeving, de staat en de stad New York. Daaronder ook de periode dat de Hollanders langs de oevers van de rivier de Hudson de kolonie Nieuw Nederland vestigden. Als historicus met potlood en penseel geeft Len Tantillo de Nederlandse ‘roots’ van de Verenigde Staten een gezicht.
K-TV: Die Krise der Kirche ist eine Krise der Bischöfe. Auszug aus einem Vortrag von Georg May.
Steven D. Greydanus: delightful, hilarious (..) Bill Murray relives a single day over and over until he gets it right (and becomes worthy of Andie McDowell) (...).
Bureau voor film en uitzendingen van de bisschoppenconferentie van de Verenigde Staten: Offbeat comedy-drama about a shallow, feckless thirtysomething Londoner (Hugh Grant) who scams his way into dates with single moms by pretending to have a son, but through his liaisons he meets an odd 12-year-old boy who helps him find true meaning in his life. Based on the book by Nick Hornby, directors Chris and Paul Weitz deftly combine humor and pathos in a film that pulls on the heartstrings without pouring on the syrup.
C'est joli la mer
Au sable fin des jours
Quand on a au cœur
Un peu d'amour
Steven D. Greydanus: Werner Herzog’s second cinematic take on the real-life story of German-born Navy fighter pilot Dieter Dengler, who escaped from a Laotian POW camp during the Vietnam war, Rescue Dawn is one of the director’s most accessible films, and one of his best. Despite sometimes regrettable liberties with the story, including a falsely negative portrayal of another POW, it’s a powerful depiction of the resilience of the human spirit in the face of great psychological as well as physical cost.
...Fragment uit Don Camillo en de kleine wereld van Giovannino Guareshi in de vertaling van Frans van Oldenburg Ermke.
In de lege kerk, welke slechts door de twee kaarsen van het altaar verlicht werd, stond don Camillo met de Christus van het kruisbeeld te praten.
'Het is zeker niet om uw werk te willen bekritiseren,' merkte hij op, 'maar ik zou niet toegelaten hebben, dat Peppone burgemeester werd met een gemeenteraad, waarvan er maar twee behoorlijk lezen en schrijven kunnen.'
'De cultuur doet er niets toe, don Camillo,' antwoorde Christus glimlachend. 'Waar het op aankomst, zijn de denkbeelden. Mooie redevoeringen halen niets uit, als er onder de mooie woorden geen praktische denkbeelden schuilen. Voor wij deze mensen veroordelen, moeten wij hen gelegenheid geven te laten zien, wat ze kunnen.' 'Zeer juist,' gaf don Camillo toe. 'Ik heb dat enkel maar gezegd omdat, als de lijst van de advocaat de meerderheid gehaald had, we er zeker van konden zijn, dat de toren gerepareerd werd. In ieder geval krijgen we, al valt de toren ook in, een prachtig volkshuis in het dorp, met balzalen, buffetten, speel- en sportzaal, toneelzaal voor variété...'
'En ijzeren kooien om er zulke giftige slangen in te zetten als don Camillo', besloot Christus.
Don Camillo boog het hoofd. Het speet hem, dat hij zich van een zo kwaadaardige kant had laten zien.
'U beoordeelt me verkeerd,' zei hij. 'U weet, dat die dingen me geen steek kunnen schelen. Ze zijn me zelfs geen sigaar waard. Kijk, dit is de enige sigaar, die ik nog heb, en zie nu eens, wat ik er mee doe.'
Hij haalde een sigaar uit zijn zak en brak die stuk tussen zijn reusachtige handen.
'Prachtig,' zei Christus. 'Bravo, don Camillo. Aanvaard het, als je penitentie. Maar laat me nu zien, dat je ook de resten van die sigaar weggooit, want jij bent in staat om die in je zak te doen en dan in je pijp op te roken.'
'Maar we zijn in de kerk,' protesteerde don Camillo.
'Laat je dat niet hinderen, don Camillo. Gooi de tabak in die hoek daar.'
Don Camillo deed het, terwijl Christus tevreden en voldaan toekeek. Toen werd er op de deur van de sacristie geklopt en kwam Peppone binnen.
'Goedenavond, meneer de Burgemeester,' riep don Camillo heel onderdanig.
'Luister,' zei Peppone. 'Wanneer een Christen in twijfel verkeert over iets wat hij gedaan heeft, en hij komt naar u toe om het te vertellen en u ziet, dat hij fouten begaan heeft, wilt u hem die dan zeggen of laat u dat onverschillig?'
Don Camillo werd boos.
'Hoe durf jij de zielzorg van een priester in twijfel te trekken? De eerste plicht van een priester is om duidelijk alle fouten in het licht te stellen, welke de penitent heeft begaan!'
'Goed!' riep Peppone uit. 'Is u bereid om mijn biecht te horen?'
'Ik ben bereid.'
Peppone haalde een schrift uit zijn zak en begon voor te lezen:
'Burgers, terwijl wij met vreugde de beslissende overwinning van onze partij begroeten...'
Don Camillo legde hem met een beslist gebaar het zwijgen op en ging voor het altaar neerknielen.
'Jesus,' fluisterde hij, 'ik sta niet langer voor mijn daden in!'
'Ik ook niet,' antwoordde Christus. 'Peppone heeft jou overtroefd en je moet hem eerlijk op zijn fouten wijzen en handelen zoals je plicht is.'
'Jesus,' drong don Camillo aan, 'geeft U er zich wel rekenschap van, dat U me voor de communistische propagandadienst laat werken?'
'Je werkt voor de grammatica, de syntaxis en de orthografie, welke dingen niets duivels of sektarisch hebben.'
Don Camillo zette zijn bril op, wees de fouten aan en bracht orde in de verwarde zinnen van de redevoering, welke Peppone de volgende dag moest houden. Toen las Peppone alles nog eens met een ernstig gezicht over.
'Goed,' prees hij. 'Maar het enige, wat ik niet begrijp, is dit: Waar ik zeg: "Het is onze bedoeling om het schoolgebouw te doen uitbreiden en de brug over de Fossalto te herstellen," corrigeert u: "Het is onze bedoeling om het schoolgebouw te doen uitbreiden, de kerktoren te restaureren en de brug over de Fossalto te herstellen." Waarom?'
'Een kwestie van zinsbouw,' merkte don Camillo ernstig op.
'Wat is u toch gelukkig, dat u Latijn gestudeerd heeft en alle fijnheden van de taal kent,' zuchtte Peppone. 'En,' voegde hij er aan toe, 'nu is mij dus ook de hoop vervlogen, dat de kerktoren nog eens boven uw hoofd zou instorten.'
Don Camillo breidde de armen uit.
'We moeten ons allen buigen voor de wil van God.'
Toen hij terugkwam, nadat hij Peppone tot aan de deur gebracht had, ging hij Christus zijn groet brengen.
'Bravo, don Camillo, 'zei Christus hem met een glimlach. 'Ik heb je verkeerd beoordeeld en het spijt me, dat je je laatste sigaar stuk gebroken hebt. Dat was een penitentie, die je niet verdiend had. Maar laten we eerlijk zijn: het is toch wel heel erg, dat Peppone je voor al je moeite nog niet eens een sigaar heeft gegeven!'
'Wel komaan dan!' zuchtte don Camillo, haalde een sigaar uit zijn zak en maakte aanstalten om ook die stuk te knijpen.
'Nee, don Camillo,' zei Christus glimlachend. 'Ga en rook hem in vrede. Je hebt hem verdiend.'
'Maar...'
'Nee, don Camillo, je hebt hem niet gestolen. Peppone had twee sigaren in zijn zak. Peppone is communist. Door er hem handig een te ontfutselen heb je niets anders gedaan dan je deel te nemen.'
'Niemand, die zo goed op de hoogte is van die dingen, als U,' riep don Camillo met diep respect uit.
Posts
Alle reacties
