Vooroordeel

Een vooroordeel is een oordeel en het is een volwaardig oordeel.

Robert Loesberg, Loesberg in PC - een selectie, Stichting Propria Cures Amsterdam, 1991.

Grote geesten (2)

Het eerste deel leest u hier.

Dat het flitsende en dynamische karakter van de Maasstad zo gehandhaafd kan blijven danken wij dus, het is reeds geschreven, aan stedebouwkundigen die ook klimatologisch zeer goed onderlegd waren.

Bij ons schijnt de zon ook wel eens (gelukkig weinig) maar dan valt niet te vrezen dat treinen, schepen en vliegtuigen onhandelbare vrachten menselijke lichamen in onze stad lozen. Waarom niet? Omdat het tocht in Rotterdam en iedere tourist (van provinciale dagjesmens tot mondiale pottekijker) wèèt dat. Op welk punt men zich ook in de binnenstad bevindt: de gebouwen zijn zó ten opzichte van elkaar geconstrueerd, dat men het altijd voelt waaien. (Eén stap buiten die binnenstad moet men zeker niet maken: men waant zich in België.) Hoe vreemd ook: zelfs bij windstil weer waait het in Rotterdam. Maar het is geen frisse wind, geen echte wind zelfs, zoals bij een doortrekkende depressie. Het is een trekwindje, een onbehaaglijke tocht die iedere voetganger schichtig maakt, hem koude rillingen bezorgt, hem tot sneller doorlopen maant en hem dus alle lust ontneemt nu eens lekker gezellig op een stoep te gaan hangen of erop te gaan liggen.

Fragment uit 'Werd het maar weer oorlog!' van Robert Loesberg in Propria Cures, 12 mei 1973.

Grote geesten (1)

'Weg met de gezelligheid want die smerige overbodigheid is een zwakte' was het motto waarmee stadsplanologen en architecten na de oorlog aan het werk togen en projecten als 'De Lijnbaan' door middel van een eenvoudig potlood en liniaal in prachtige, emotieloze rechte lijnen op papier stelden. Naast hun bekwaamheid in de bouwkunde beheersten deze grote geesten ook de leer van het klimaat.

De gevolgen van deze combinatie worden aanvankelijk niet gekend maar laten zich thans duidelijk zien: er treedt geen Amsterdamsche dichtslibbing op! De stad wordt niet log door met de laagst mogelijke snelheid voortstrompelende touristen die 'blind as a bat' van de stad niet meer zien dan (zoals in Amsterdam) het Damrak en de Dam. Het 'stedelijke ritme' wordt niet afgeremd door zich als een matras gedragende hippies of door een 'voetbalmuurtje' vormende Hare-hare-kweeën. Het afremmen van het 'leeftempo' gebeurt niet! Ook al doen die brooddronken Heiligen der Laatste Dagen op het Stadhuisplein nog zo hun best. Of de psychopatische Unified Family, of de inderdaad door Peking betaalde Socialistische Jeugd, of de schatrijke bedelende smeerlappen en nog veel meer van dat volkje, wie het gebruik van zeep en tandenborstel vreemd schijnt te zijn; kortom gezellige mensen.

Het vervolg leest u hier.

Fragment uit 'Werd het maar weer oorlog!' van Robert Loesberg in Propria Cures, 12 mei 1973.

Vroomheid

Over vroomheid het volgende gelezen: 'Vrome katholieken biechten wekelijks.'

Robert Loesberg, Loesberg in PC - een selectie, Stichting Propria Cures Amsterdam, 1991.