'Weg met de gezelligheid want die smerige overbodigheid is een zwakte' was het motto waarmee stadsplanologen en architecten na de oorlog aan het werk togen en projecten als 'De Lijnbaan' door middel van een eenvoudig potlood en liniaal in prachtige, emotieloze rechte lijnen op papier stelden. Naast hun bekwaamheid in de bouwkunde beheersten deze grote geesten ook de leer van het klimaat.
De gevolgen van deze combinatie worden aanvankelijk niet gekend maar laten zich thans duidelijk zien: er treedt geen Amsterdamsche dichtslibbing op! De stad wordt niet log door met de laagst mogelijke snelheid voortstrompelende touristen die 'blind as a bat' van de stad niet meer zien dan (zoals in Amsterdam) het Damrak en de Dam. Het 'stedelijke ritme' wordt niet afgeremd door zich als een matras gedragende hippies of door een 'voetbalmuurtje' vormende Hare-hare-kweeën. Het afremmen van het 'leeftempo' gebeurt niet! Ook al doen die brooddronken Heiligen der Laatste Dagen op het Stadhuisplein nog zo hun best. Of de psychopatische Unified Family, of de inderdaad door Peking betaalde Socialistische Jeugd, of de schatrijke bedelende smeerlappen en nog veel meer van dat volkje, wie het gebruik van zeep en tandenborstel vreemd schijnt te zijn; kortom gezellige mensen.
Het vervolg leest u hier.
Fragment uit 'Werd het maar weer oorlog!' van Robert Loesberg in Propria Cures, 12 mei 1973.
Posts
