Het huwelijk is een loterij

Men heeft heel lang gedacht dat het een sacrament was. Sinds de echtscheiding weten we dat het een loterij is en gelukkig herhaalbaar. Als je niet de hoofdprijs wint, kun je nog best in de grote prijzen vallen en dan is het leven toch minder droevig. Als de opwinding van het loterijbedrijf niet past bij je karakter, heel eenvoudig, dan zie je af van het huwelijk.
Hebt u de buitengewone schoonheid niet gezien van deze nieuwe wereldorde? Vroeger was het huwelijk een vreselijke aangelegenheid. Je moest beminnen en bemind worden, je moest meer of minder lang iemand het hof maken, instemmen met allerlei vervelende plichtplegingen en met zinloze plechtigheden. En tenslotte het lastigste: je moest je onverbrekelijk binden voor het leven. Vandaag de dag koop je een lot en wacht rustig op de trekking.
Als je dan bij de winnaars behoort, zie je een min of meer aantrekkelijk vrouwtje komen, dat je dadelijk naar het gemeentehuis kunt meenemen, waar de plaatselijke ambtenaar jullie paart zonder verder gezeur. En als je niet tevreden bent met je lot, kun je wat later weer van echtgenote veranderen door een nieuw lot te trekken. De wet staat het je toe en moedigt je ertoe aan; het kantoor is altijd geopend. En als er kinderen komen, zorgt het Maatschappelijk Werk voor hun gelukkige toekomst. Zelfde voordelen voor de vrouw, die verscheidene winnende loten kan trekken en op dezelfde dag nog de prijs kan ophalen, hetgeen de kans op nageslacht vermeerdert. Het bestaan is dan ook een waar paradijs.

Léon Bloy, Verklaring van gemeenplaatsen. Nieuwe reeks 1913.

Afstand

Ook instituties zijn met afstand gediend. Volgens mij was het een fatale beslissing om de rooms-katholieke mis in de landstaal te gaan celebreren. Het Latijn, de gregoriaanse gezangen, de wierook, de verandering van wijn en ouwel in het bloed en vlees van Christus - het waren onderdelen van een 'mysterium tremendum' dat slechts in een afstand beleefd kan worden. De vernieuwing heeft het mysterie dichtbij gebracht en dus gewoon, alledaags en overbodig gemaakt. Het geldt ook voor andere instituties. Als de koningin een gewone mevrouw wordt met burgermeisjes als schoondochters, als de politie niet meer te paard maar op malle fietsjes door de straten kart, als hoogleraren geen colleges geven maar les in de klas, dan verliezen ze gezag en respect. Erger: dan denkt men dat ze overbodig zijn.

Anton C. Zijderveld in Het Financieele Dagblad, 30 mei 2009.

Looking For Eric [2009]

Regisseur Ken Loach: Just the fact that it's about friendship and about coming to terms with who you are. It's a film against individualism: we’re stronger as a gang than we are on our own. You can be pretentious about this but it is about the solidarity of friends, which is epitomised in a crowd of football supporters. But also where you work and the people you work alongside. Although that seems an almost trite observation, it's still not the spirit of the age. Or it hasn't been the spirit of the age for the last 30 years, where people are your competitors, not your comrades.

Volgens Olivier Delcroix het enige lichtpuntje op het filmfestival te Cannes:



Gelukkig niet enkel en alleen nihilisme op de witte doeken te Cannes.

Vanaf 17 september (2009) in de Nederlandse bioscopen.

Meer info over de film hier (IMDB) en hier (officiële site voor het Verenigd Koninkrijk).

Meer info over het filmfestival in Cannes vind je hier (Le Figaro) en hier (Festival de Cannes).

Interview met Jean-François Mattéi

Jean-François Mattéi is geneticus en oud-minister van gezondheid in Frankrijk over wetenschap en wijsheid.

"Le culte de la modernité est une des formes modernes de la bêtise."

Via KTO

Boodschap aan de kunstenaars

Deze wereld waarin wij leven, heeft behoefte aan schoonheid om niet aan wanhoop ten onder te gaan. Evenals de waarheid brengt de schoonheid vreugde in het hart van de mensen: het is die kostbare vrucht die weerstand biedt aan de tand des tijds, die de generaties verenigt en hen doet delen in de bewonde­ring.

Fragment uit de Boodschap aan de kunstenaars, Concilievaders van het Tweede Vaticaans Concilie, 7 december 1965.

Interview met Andrew Breitbart

Peter Robinson (Hoover Institution) interviewt Andrew Breitbart. Over Hollywood, politiek en media.

Het eerste deel van het interview.



Het tweede deel



De andere delen volgen nog.

Het volledige interview kun je hier downloaden.

Bron: Uncommon Knowledge (National Review)

To be there

And I think you will see me coming under the sky
And I think you will see me coming
And open your arms wide

To be there, be there,
to be there

Muziek: PS22 Chorus, tekst: the innocence mission.

Filmtip: Rob Roy [1995]

In de nacht van zaterdag 23 op zondag 24 mei van 0:40 tot 3:05 uur uur op SBS 6.

Steven D. Greydanus: Based on Sir Walter Scott’s historical novel, this is the story of Rob Roy MacGregor (Neeson), head of a Scottish highland clan who seeks to better the plight of his people with money borrowed from local nobility, only to have the money stolen by confederates of the corrupt nobility. Rob tries to defend his honor, but is driven like Robin Hood to become an outlaw. Tim Roth is Rob’s foppish and decadent but deadly aristocratic adversary, and the final swordfight between them is one of the best ever filmed. Like Braveheart, which came out around the same time, Rob Roy is a semi-historical Scottish drama and a celebration of virtue; where Braveheart was a guts-and-glory battlefield hymn to fortitude, Rob Roy is a more personal, more intelligent, and more wrenching exploration of honor, honesty, and loyalty.

Meer info hier

Het christendom is zo gek nog niet - Dinesh D'Souza

Vertaald door Jaap de Berg, zojuist verschenen bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam. Te koop voor € 22,50.

Nieuw Amsterdam: Heeft het christendom gelijk? Kan een intelligent, goed opgeleid mens werkelijk geloven wat de Bijbel zegt? Of hebben atheïsten het bij het rechte eind? Is het christendom door de wetenschap weerlegd, met zijn heilzame pretenties voor joker gezet en als morele gids terecht in diskrediet gebracht? Dinesh D'Souza benadert het christendom met een sceptische blik, maar geeft sceptici van hetzelfde laken een pak. Het resultaat is een boek dat vraagtekens zet bij de ideeën van twijfelaars én gelovigen, maar er geen twijfel over laat bestaan dat het christendom, alles welbeschouwd, zo gek nog niet is. D'Souza legt uit

* waarom het christendom een betere verklaring voor het universum en onze oorsprong heeft dan het atheïsme;
* waarom christendom en wetenschap samengaan, maar wetenschap en atheïsme misschien niet;
* waarom verhalen over de zonden van de christenheid - de kruistochten, de inquisitie - zwaar overdreven zijn;
* waarom de evolutieleer het christendom niet bedreigt;
* waarom de oerknaltheorie atheïsten niet lekker zit;
* waarom juist het christendom de mens een vrije wil garandeert;
* waarom de westerse beschaving - en alles wat we daar waardevol aan vinden - niet los verkrijgbaar is, zonder het christendom dat aan de wieg ervan stond.

D'Souza is een ideale gids voor zoekers, een sparringpartner voor sceptici en een betrouwbare mentor voor gelovigen die voor hun overtuigingen willen opkomen. Prikkelend, uitdagend en verhelderend.

Op de website van het Reformatorisch Dagblad is een samenvatting van het eerste hoofdstuk te vinden: "Godsdienst is het opium van het volk, stelde Karl Marx. Mis, zegt Dinesh D’Souza. Het geloof dat er na de dood niets meer komt, is pas een onvervalst opium."

Willem Bouwman recenseert in het Nederlands Dagblad: "Atheïsten denken dat wetenschap aan hun zijde staat. Zij vergissen zich, betoogt Dinesh D'Souza in een vlijmscherp en onthullend boek."

Henk Rijkers interviewt D'Souza voor Katholiek Nieuwsblad: "Hij verrast vriend en vijand met een gloedvol pleidooi voor het christendom, in het bijzonder voor zijn eigen katholiek geloof, in de vorm van een frontale aanval op het atheïsme."

In Trouw heb ik nog geen recensie aangetroffen. Toch wel opmerkelijk aangezien de vertaler van het boek voormalig hoofdredacteur is van die krant. Alhoewel opmerkelijk, Trouw is natuurlijk een voormalig christelijke krant.

Columns van D'Souza vind je hier, een RSS-feed hier

Keine-Buchreligion-Sein & das Meßbuch

Zu den Paradoxien des katholischen Glaubens, dessen Natur eben gerade darin besteht, die Wahrheit in unaufhebbaren Paradoxien ausdrücken zu wollen, gehört, daß er keine Buchreligion ist und daß dieses Keine-Buchreligion-Sein in nichts besser und sinnfälliger ausgedrückt ist als im Meßbuch. Die Heilige Schrift ist in diesem Meßbuch zwar anwesend, aber sie tritt in dem Gewand auf, das die Tradition für sie geschneidert hat. In der Auswahl der Perikopen durch ihre Übersetzung ins Lateinisch und durch den Zusammenhang, in den sie gesetzt werden, etwa in der Art, wie Altes und Neues Testament sich gegenseitig erläutern, erhebt die Tradition ihren Anspruch, gleichfalls als Offenbarung begriffen zu werden, nicht anders als schließlich die Offenbarung der Sakramente, der durch die Kirche vermittelten heilenden und segnenden Gegenwart Christi.

Martin Mosebach, Häresie der Formlosigkeit: Die römische Liturgie und ihr Feind

Installatie van de Aartsbisschop van Westminster

Donderdag 21 mei van 12.45 tot 14.45 uur op BBC 2.

Op het Archbishop Vincent Nichols - Installation Blog wordt het een en ander uit de doeken gedaan omtrent de rituelen en de muziek, waarvan delen speciaal voor de gelegenheid zijn gecomponeerd. Lees hieronder over de hoogtepunten. De links heb ik toegevoegd. Let op, bovengenoemde tijden zijn Nederlandse, hierondergenoemde Engelse.

The ceremony of the Reception and Installation of the Archbishop of Westminster will be carried out according to the ancient Catholic rite used in similar circumstances for the Reception and Installation of the Archbishops of Canterbury prior to the Reformation. At 11.45 on Thursday 21, the Sanctuary Procession will enter the Cathedral. It's a pretty impressive list! A Master of Ceremonies Thurifer and Boat Bearer Crucifer and Acolytes The Altar Servers A Master of Ceremonies Ecumenical Guests Gospel Deacon Mass Deacon Two Masters of Ceremonies Deans of the Archdiocese of Westminster Concelebrating Priests Monsignori The Vicar General Concelebrating Abbots and Provincials Two Masters of Ceremonies Visiting Bishops Bishops of England and Wales Archbishops of England and Wales Auxiliary Bishops of Westminster A Master of Ceremonies Visiting Cardinals The Apostolic Nuncio A Master of Ceremonies Crozier Bearer Cardinal Murphy-O'Connor. At the beginning of the service, the Chapter, led by the Provost, and the Auxiliary Bishops receive the Archbishop at the West Door of the Cathedral and the Archbishop then makes his first solemn entry into his Cathedral. Thomas Wilson, Precentor, has said that one of the most thrilling moments will take place at 12.00 noon when the Archbishop arrives at the West Door, accompanied by his Chaplain and Master of Ceremonies. The Cathedral bell will be rung and the doors opened. The Archbishop will kneel at the threshold, surrounded by the great marble medallions on which are representations of twelve sainted Archbishops of Canterbury. A fanfare will sound. The Archbishop will stand and enter the Cathedral narthex where he will be greeted by the Provost. The Provost will present the Archbishop with a crucifix which the Archbishop will kiss. He will then receive holy water from the Provost with which he will sprinkle himself and the assembled clergy. In Canterbury, then a monastic Cathedral, the right to install the Archbishop belonged to the Prior. In Westminster that function is fulfilled by the Provost, who is the Dean of the Cathedral Chapter. The rite is adapted from the ancient rite taken from a Pontifical used at Canterbury in the time of Archbishop Chichele (1414-1443) and preserved in the British Museum.

[...]

James MacMillan has been commissioned to write two pieces: one for choir, organ, brass and timps, the other for choir a cappella. Both are settings of texts from the pre-reformation rite of reception and installation of an Archbishop of Canterbury.

Other music will include 2 specially composed fanfares by Colin Mawby, a former Master of Music, and his setting of Ave verum corpus. The mass setting is Palestrina's Missa Tu es Petrus, and the offertory motet is an 8-part Venetian setting of Iubilate Deo by Giovanni Gabrieli. The Te Deum is sung to gregorian chant alternating with a fauxbourdon by Victoria.

Filmtip: La carrière de Suzanne [1963]

Let op, uitzendingsdatum gecorrigeerd

Donderdag 21 mei in de vroege ochtend van 5:00 tot 6:00 uur op ARTE.

Lexikon des internationalen Films: Zweiter Teil von Rohmers sechsteiligem Zyklus "Moralische Erzählungen", der inszenatorisch noch nicht vollkommen ist, jedoch Handschrift und Absicht des Regisseurs erkennen läßt: Rohmer feiert den Sieg des "moralischen Instinkts" gegen das berechnende Kalkül. Eine intellektuelle Übung voller psychologischer Arabesken.

Meer info hier

Bespreking Star Trek [2009]

Liberale theoloog interviewt Captain James T. Kirk, Mr. Spock en Doctor McCoy over de nieuwste verfilming van Star Trek.

Filmtip: Citizen Kane [1941]

In de nacht van zaterdag 16 op zondag 17 mei van 0:35 tot 2:40 uur op Nederland 2.

Steven D. Greydanus: Visually, Welles and legendary cinematographer Gregg Toland forged a dramatic style combining such techniques as extreme deep focus, varied camera angles including low angles revealing set ceilings, and unconventional use of lighting and deep shadows anticipating the film noir style. Individually, most of these techniques had been pioneered in other films, but Citizen Kane masterfully brought them together with unprecedented acumen and maturity.

Narratively, Welles and veteran writer Herman J. Mankiewicz jointly crafted a storytelling tour de force combining non-linear narrative, composite storytelling from multiple points of view (a technique that would later be indelibly associated with Kurosawa’s Rashomon), varying narrative forms including the famous opening newsreel segment as well as interviews and flashbacks, and a dramatic span of decades with characters aging from young adulthood (or even childhood) to old age. Their characters are complex and ambiguous, and their dialogue crackles with wit and insight.

Thematically, the film tackles the mystery of man from nearly every conceivable angle except religion — love, happiness, money, power, sex, marriage, divorce, politics, the media, celebrity, despair, death — in a sweepingly ambitious study that asks anew the 2000-year-old question, "What does it profit a man to gain the whole world and lose his soul?"

Meer info hier

Stephen & Ron over Angels & Demons

The Colbert Report	Mon - Thurs 11:30pm / 10:30c
Ron Howard
colbertnation.com
Colbert Report Full Episodes Political Humor Gay Marriage

Als je nog meer wilt lachen lees dan:
- het commentaar van science fiction auteur John C. Wright; of
- de uitgebreide bespreking door Steven C. Graydanus 'Lies, Damned Lies and Dan Brown: Fact-checking Angels & Demons'.

Traditie

Traditieloosheid is trouweloosheid.
Trouweloos kunt ge óók zijn door al te star vasthouden aan tradities, want er is een onmiskenbare hiërarchie, ook in rechten en plichten.
Het voorgeslacht leeft in ons voort. Individueel zijn de vaderen uit onze gezichtskring verdwenen, maar hun werk en hun geest zijn tastbaar onder ons blijven leven. Bijna alles wat wij, in de natuurlijke orde, het ónze noemen en tot onze beschikking hebben, álles (behoudens het heel kleine beetje van ons eigen maaksel... en dan nog!!) kregen wij, namen wij over van onze ouders, grootouders, vorige geslachten en gemeenschappen. En om wat díe ons hebben overgeleverd, geestelijk en stoffelijk, zijn wij hun blijvend dankbaarheid verschuldigd, liefdevolle piëteit, verknochte trouw.
Zonder hen waren wij zelf niet. Zonder hun geest, zonder hun overgeleverde woorden en werken van wijsheid, bleef ons weinig meer dan barbaarsheid.
Dit te loochenen in theorie zou krankzinnigheid zijn, dit te loochenen in practijk is laaghartigheid. Daarom zijn eerbied, trouw en dankbaarheid jegens het voorgeslacht dwingende plichten - maar niet onze énige plichten!
Wij hebben ook plichten ten opzichte van het nageslacht, van onszelf. Edel is het, en tot op zekere hoogte noodzakelijk, zich offers op te leggen omwille van het voorgeslacht. Doch niet buiten verhouding. De mens moet léven. De tradities trouw blijven, maar... léven. Zijn eigenste leven mag hij niet om tradities verloochenen.

Uit H. van Gelre, 'Onze rol spelen. Bloemlezing uit het werk van Wouter Lutkie pr.', Nuland: Uitgeverij Soli-Deo, 1962.

Eedaflegging Zwitserse Gardisten

De Romeinse Curie: Der 6. Mai, der Tag des »Sacco di Roma« (Plünderung Roms), ist ein Datum, das für die Schweizergarde im Vatikan eine ganz besondere Bedeutung hat und gleichzeitig eng mit der Geschichte der Kirche verknüpft ist, da es mit dem Blut von 147 ihrer Söhne geschrieben worden ist. 1527 bedeutete dieses Datum Tod, heute bedeutet es Leben, denn jedes Jahr leisten an diesem Tag die neuen Rekruten ihren feierlichen Eid. Es ist eine eindrucksvolle Feier, die in einem besonderen Rahmen, dem Cortile di San Damaso (Damasushof), stattfindet und der wichtige Persönlichkeiten des Vatikans beiwohnen. Hunderte von Personen nehmen daran teil, politische und militärische Vertreter der Schweizerischen Eidgenossenschaft, Verwandte, Freunde und Sympathisanten. Die Garde, vom Kommandanten bis zum Hellebardier, tritt in Galauniform an und zieht die Blicke aller auf sich: Das Musikkorps mit seinen ausgezeichneten Trommlern bekommt einen langen Applaus. Der Kaplan der Garde liest den ungekürzten Text des Eides vor:

»Ich schwöre, treu, redlich und ehrenhaft zu dienen dem regierenden Papst [Benedictus XVI.] und seinen rechtmäßigen Nachfolgern, und mich mit ganzer Kraft für sie einzusetzen, bereit, wenn es erheischt sein sollte, selbst mein Leben für sie hinzugeben. Ich übernehme dieselbe Verpflichtung gegenüber dem Heiligen Kollegium
der Kardinäle während der Sedis-Vakanz des Apostolischen Stuhls. Ich verspreche überdies dem Herrn Kommandanten und meinen übrigen Vorgesetzten Achtung, Treue und Gehorsam. Ich schwöre, alles das zu beobachten, was die Ehre meines Standes von mir verlangt.«

Dann treten die neuen Rekruten, die namentlich aufgerufen werden, hervor und jeder schwört, die linke Hand an die Gardefahne gelegt und die rechte mit drei gespreizten Fingern, die die Dreifaltigkeit symbolisieren, zum Schwur erhoben:

»Ich, . . ., schwöre, alles das, was mir soeben vorgelesen wurde, gewissenhaft und treu zu halten, so wahr mir Gott und seine Heiligen helfen.«

Dazu muß bemerkt werden, daß hierbei ganz besonders die Schutzheiligen der Schweizergarde, St. Martin (11. November), St. Sebastian (20. Januar) und der heilige Niklaus von Flüe (25. September), »Defensor Pacis et Pater Patriae«, gemeint sind.

Matussek: Her mit dem bösen Geld

Uit Faust van Goethe:

Schatzmeister

Damit die Wohlthat allen gleich gedeihe.
So stempelten wir gleich die ganze Reihe,
Zehn, Dreyßig. Funfzig. Hundert sind parat.
Ihr denkt euch nicht wie wohl's dem Volke that.
[...]

Kaiser

Und meinen Leuten gilt's für gutes Gold?
Dem Heer, dem Hose gnügt's zu vollem Sold?
So sehr mich's wundert muß ich's gelten lassen.

Bron: Matusseks Kulturtipp

In Charleroi - Tom Pintens

De fabrieken gaan failliet, in Charleroi.
En het geld stroomt naar de Maas, in Charleroi.
Men houdt niet van politiek, in Charleroi.
Maar men houdt wel van elkaar, in Charleroi.

Bij de vakbond is het druk, in Charleroi.
Want de tijden zijn gedraaid, in Charleroi.
En de dieven zijn berucht, in Charleroi.
Maar ze doen zo weinig kwaad, in Charleroi.

En de arbeiders zijn moe, in Charleroi.
En de straten zijn wat grijs, in Charleroi.
Maar de dagen zijn er goed, in Charleroi.
Want de mensen hebben tijd, in Charleroi.

Soms zijn de huisvaders wat boos, in Charleroi.
Want het land ligt overhoop, in Charleroi.
Maar de kinderen gaan naar school, in Charleroi.
En dat geeft de ouders hoop, in Charleroi.

Muziek, Tom Pintens. Tekst, Ellen Schoenaerts.

Hey Jude sing-along, Trafalgar Square

Samen zingen:

The exclusive 4 minute extended version of the moment 13,500 people spontaneously sang Hey Jude together in Trafalgar Square. Everyone involved arrived thinking they could be dancing - no-one had any idea how the event would unfold.

Filmtip: She Wore A Yellow Ribbon [1949]

Zaterdag 9 mei 2009 van 16:00 tot 17:40 uur op BBC 2.

John Nolte: Duty, tradition, and mortality are all themes beautifully explored through larger-than-life characters and Ford’s unique ability to capture the unparalleled majesty of Monument Valley, Utah - a setting as integral to the drama as the story itself. A scene supposedly shot on the fly in the heart of the Valley during a thunder and lightning storm ranks right along with an Ingrid Bergman close up as one of the most beautiful images ever captured on film.

Meer info hier

Filmtip: The Edge [1997]

Vrijdag 8 mei 2009 van 20:30 tot 22:45 uur op RTL 5.

Michael Long: Screenwriter David Mamet uses a wilderness survival story about friendship, betrayal, and forgiveness to present a few truths rarely seen in movies: Knowledge has its limits, fortitude is a weapon against hardship, and honor can motivate even the shallowest man to great sacrifice.

Meer info hier

Pim Fortuyn (19 februari 1948 – 6 mei 2002)

Documentaire over de Roomsche Fortuyn m.m.w. Dick Pels, Leonard Ornstein, zijn broers, klasgenoten en pastoor Louis Berger. Over het Vaticaan, de biecht, de liturgie, zijn moeder, Maria. (Kruispunt TV van 26 april 2009, duur 29 minuten.)



Is de uitzending hierboven niet te zien? Klik dan hier.

Slavernij en vrijheid

Of nu die slavernij voortvloeit uit de overheersing van het private kapitaal, dan wel uit de overheersing van de staatsmacht, verandert niets aan het effect. Ja zelfs, onder de druk van een staat, die alles beheerst en heel het openbare en particuliere leven regelt, en die daarbij doordringt tot op het gebied van de levensbeschouwingen en van de overtuigingen van het geweten, kan dit gebrek aan vrijheid nog bezwaarlijker gevolgen hebben, zoals de ondervinding bewijst en getuigt.

Z.H. Paus Pius XII, Kerstboodschap 1942, alinea 26.

Robert Regout (Maastricht, 1896 - Dachau, 1942)

Uri Nooteboom: Hij is niet teruggekeerd. Deze vastbesloten figuur was geen prooi, die de Duitsers los zouden laten. Hij ging de lijdensweg op die door Duitsland vele grote figuren zijn opgegaan. In de eerste dagen na 10 mei had hij zijn activiteit aangewend om verschillende leidende figuren een juist standpunt te doen innemen. Hij had zijn standpunt bepaald, hij zou er niet van afwijken. Arnhem, Berlijn, Dachau: de lange dagen van de gevangenis. Hij met zijn rustige overtuiging, zijn priesterlijk gemoed was zijn lotgenoten tot grote steun en voorbeeld. Het heroïsme van Regout lag besloten achter de diepten van zijn hart, het werd volstreden in stilte en haast ongemerkt. Zijn dagelijks gebed luidde: 'en leid ons niet in bekoring', hetgeen hij verstond als 'beproef ons niet boven onze krachten'. Meer dan twee jaar heeft Regout de dagen van gevangenschap volgehouden. Een portret van hem, getekend in de gevangenis van de Alexanderplatz te Berlijn, geeft een trieste trek om die altijd zo vastberaden mond. Ook voor hem zijn de dagen der beproeving zwaar geweest, al was er misschien steeds een smal uitzicht op de vrijheid. Toen deze hoop ijdel bleek, heeft God hem niet langer beproefd maar tot zich genomen op 28 december 1942.

Meer over Prof. Dr. Robert Regout SJ vindt u hier.

Bozzetti

Georg Anton Urblaub, 'Paulus preekt voor de Areopagus in Athene', Alte Galerie am Landesmuseum Joanneum, Graz.

Rijksmuseum Twenthe: Bozzetti, in olieverf geschilderde schetsen op doek, werden ter voorbereiding van altaarstukken, schilderijen of monumentale fresco's gemaakt. Het Rijksmuseum Twenthe toont ruim 50 unieke bozzetti uit de collectie van de Alte Galerie am Landesmuseum Joanneum in Graz. Deze collectie is aangevuld met werken van Rubens en Tiepolo uit respectievelijk Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam en het Rijksmuseum Amsterdam.

Filmtip: Das Boot [1981]

Van zaterdag op zondag 2-3 mei 2009 van 0:40 tot 4:00 uur op BBC 2.



Meer info hier

Filmtip: Au revoir les enfants [1987]

Van zaterdag op zondag 2-3 mei 2009 van 0:30 tot 2:10 uur op Nederland 2.
Op het filmfestival van Venetië bekroond met de Gouden Leeuw.

Steven D. Graydanus: Au Revoir Les Enfants, Louis Malle’s semi-autobiographical film about life in a Catholic boarding school for boys in Nazi-occupied France, has been called an elegy of innocence lost, though in fact the youthful characters are never truly innocent, only clueless, and what they lose is not innocence but something more elusive.

Meer info hier

Filmtip: Barabba [1961]

Zaterdag 2 mei 2009 van 15:15 tot 17:30 uur op BBC 2.
Film met Anthony Quinn naar het boek van Nobelprijswinnaar Pär Lagerkvist.