Het huwelijk is een loterij

Men heeft heel lang gedacht dat het een sacrament was. Sinds de echtscheiding weten we dat het een loterij is en gelukkig herhaalbaar. Als je niet de hoofdprijs wint, kun je nog best in de grote prijzen vallen en dan is het leven toch minder droevig. Als de opwinding van het loterijbedrijf niet past bij je karakter, heel eenvoudig, dan zie je af van het huwelijk.
Hebt u de buitengewone schoonheid niet gezien van deze nieuwe wereldorde? Vroeger was het huwelijk een vreselijke aangelegenheid. Je moest beminnen en bemind worden, je moest meer of minder lang iemand het hof maken, instemmen met allerlei vervelende plichtplegingen en met zinloze plechtigheden. En tenslotte het lastigste: je moest je onverbrekelijk binden voor het leven. Vandaag de dag koop je een lot en wacht rustig op de trekking.
Als je dan bij de winnaars behoort, zie je een min of meer aantrekkelijk vrouwtje komen, dat je dadelijk naar het gemeentehuis kunt meenemen, waar de plaatselijke ambtenaar jullie paart zonder verder gezeur. En als je niet tevreden bent met je lot, kun je wat later weer van echtgenote veranderen door een nieuw lot te trekken. De wet staat het je toe en moedigt je ertoe aan; het kantoor is altijd geopend. En als er kinderen komen, zorgt het Maatschappelijk Werk voor hun gelukkige toekomst. Zelfde voordelen voor de vrouw, die verscheidene winnende loten kan trekken en op dezelfde dag nog de prijs kan ophalen, hetgeen de kans op nageslacht vermeerdert. Het bestaan is dan ook een waar paradijs.

Léon Bloy, Verklaring van gemeenplaatsen. Nieuwe reeks 1913.