Huis van Rem Koolhaas: onbewoonbaar

In een huis van Rem Koolhaas kun je niet wonen. Martin Filler van de New York Review of Books vindt het prachtig. Enkele hoogtepunten uit zijn beschrijving gevolgd door mijn commentaar.

Characteristically, Koolhaas—whose projects are always radical and frequently perverse—flouted received wisdom about architecture for the handicapped with his House in Bordeaux, which American building inspectors would deem a potential death trap.

Een huis voor een gehandicapt persoon? Gewoon de werkelijkheid ontkennen en net doen of hij het niet is!

But Acedo is made of sterner stuff, and as she starts bustling through the house on her chores, accompanied by the exhilarating waltz-tempo aria Je veux vivre from Gounod’s Roméo et Juliette, she animates her chilly surroundings to perfection.

Enkel de warmbloedige Spaanse huishoudster brengt menselijke warmte in de kilte van Koolhaas.

Several scenes expose the deplorable physical condition of the building, which is falling apart after little more than a decade. Leaks, which have plagued many houses by Frank Lloyd Wright and Le Corbusier because of inadequate detailing, are far from the only problems, not least of which is the rapid degradation of the internal concrete core that holds up the house and frees large portions of the exterior from load-bearing encumbrances.

En na tien jaar staat het al op instorten.

Dat belooft wat voor de verticale stad in Rotterdam en de M in Den Haag.

Lees het hele artikel hier.

Gecensureerde foto's van het huis vind je hier.

112ste geboortedag van Gerard Bruning

Dichter en essayist, geboren te Amsterdam in 1898, overleden op 8 oktober 1926 te Nijmegen.

Het kunstwerk als kunstwerk (en tant que kunstwerk!) ontgaat elk buiten-kunstelijk a-priorisme en het handhaaft zich in weerwil van manifest en program. Wie ooit met artistiek program of manifest Rembrandt en Vondel dacht te treffen, treft zichzelf en wie aan hun werk een 'kunst'-gehalte zou ontzeggen op grond van buiten-kunstelijke a-priorismen vecht met een houten zwaard maar zonder trefkans. Het gaat op een bepaald moment in de kunst om niets anders dan de kunst en op een ander bepaald moment (of tegelijkertijd!) om niets anders dan de mens, maar ditmaal worden de normen vanzelve van hoger orde, omdat nù het criterium niet de kunst maar de mens is. Wie beide momenten verwart, vertroebelt het inzicht en men zal er dàn toe moeten komen, ofwel terwille van de kunst een gore cochonnerie, ofwel terwille van een buiten-kunstelijk a-priorisme het stichtelijk versje te aanvaarden. Maar wie beide momenten te rechter tijd hanteert, - en elke kunst-gevoelige hanteert die momenten wat hij er in theorie ook over beweren moge, - zal de cochonnerie verwerpen omdat het op een bepaald moment om de mens en alleen om de mens gaat, het stichtelijk versje, omdat het op een bepaald moment om de kunst en alleen om de kunst gaat.

Fragment uit 'De ontijdige saxophonist', in De Morgen, 18 maart 1926.

225ste geboortedag van Romano Guardini

Italiaans-Duitse filosoof, geboren te Verona op 17 februari 1885, overleden in München, 1 oktober 1968.

Indem der Schwerpunkt des Lebens aus der Erkenntnis in den Willen, aus dem Logos in das Ethos überging, wurde das Leben immer haltloser. Es wurde vom Menschen verlangt, daß er in sich selber stehe. Das kann aber nur ein Wille, der wirklich schöpferisch im unbedingten Sinn des Wortes ist, und das ist nur der göttliche. So wird dem Menschen eine Haltung zugemutet, die voraussetzt, er sei Gott. Und da er das nicht ist, kommt in sein Wesen ein selicher Kampf, eine Gebärde machtloser Gewaltsamkeit, die manchmal tragisch bei kleineren Geistern aber seltsam, ja lächerlich wirkt. Diese Einstellung ist schuld, daß der heutige Mensch so sehr einem Blinden gleicht, der im Dunkeln tappt; denn die Grundkraft, auf die er sein Leben gestellt hat, der Wille, ist blind. Der Wille kann wollen, handeln und schaffen, aber nicht sehen. Daraus kommt auch all die Friedlosigkeit die nirgendwo Ruhe findet. Nichts bleibt, alles verändert sich, und das Leben ist ein beständiges Werden, ein beständiges Streben, Suchen und Wandern.

Uit Vom Geist der Liturgie, 1953.

Een portret van Guardini door de Bayerischer Rundfunk kunt u hieronder bekijken. (Duur 29 minuten.)

Filmtip: Metropolis

Vrijdag 12 februari 2010 van 20:40 tot 23:10 uur op ARTE. Stomme film van Fritz Lang uit 1927. Rechtstreekse uitzending van de herstelde film uit het Friedrichstadtpalast vanaf de Berlinale. Frank Strobel en het Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin verzorgen de muzikale begeleiding.

Martin Lichtmesz: „Metropolis“ ist eines der Wunderwerke aus einer nie wieder erreichten Blütezeit des deutschen Films. Inszeniert vom teutonischten aller Regisseure, dem genialen Fritz Lang, ist seine atemberaubende visuelle Meisterschaft unbestritten; schwer verdaulich, grandios vermurkst und faszinierend zugleich ist sein überbordendes inhaltliches Potpourri aus Kunst und Kitsch, Expressionismus, Maschinenromantik, Melodrama, christlich-mystischer Ikonographie, Weimarer Nachtklub-Dekadenz, bolschewistischen Reflexen und prä-faschistischen Masseninszenierungen, Gothic Horror, Science-Fiction und Sozialkritik.

Meer info hier (IMDB) en hier (FAZ).

Filmtip: The Edge

Donderdag 11 februari 2010 van 20:30 tot 22:50 uur op RTL 7.

Michael Long: Screenwriter David Mamet uses a wilderness survival story about friendship, betrayal, and forgiveness to present a few truths rarely seen in movies: Knowledge has its limits, fortitude is a weapon against hardship, and honor can motivate even the shallowest man to great sacrifice.

Meer info hier

Filmtip: Tombstone

Woensdag 10 februari 2010 van 20:30 tot 22:55 uur op RTL 7. Film van George P. Cosmatos uit 1993 met onder meer Kurt Russell, Val Kilmer, Sam Elliott, Bill Paxton en Charlton Heston.

Ben Shapiro: It ain’t the power of the badge that makes a mission right. That’s the message of this great western from George Cosmatos. While Wyatt Earp and his brothers start off wearing the badges, pretty soon, their enemies, the Cowboys, also carry the silver stars. Who’s right? The man with justice on his side.

Meer info hier.

Vooroordeel

Een vooroordeel is een oordeel en het is een volwaardig oordeel.

Robert Loesberg, Loesberg in PC - een selectie, Stichting Propria Cures Amsterdam, 1991.

Grote geesten (2)

Het eerste deel leest u hier.

Dat het flitsende en dynamische karakter van de Maasstad zo gehandhaafd kan blijven danken wij dus, het is reeds geschreven, aan stedebouwkundigen die ook klimatologisch zeer goed onderlegd waren.

Bij ons schijnt de zon ook wel eens (gelukkig weinig) maar dan valt niet te vrezen dat treinen, schepen en vliegtuigen onhandelbare vrachten menselijke lichamen in onze stad lozen. Waarom niet? Omdat het tocht in Rotterdam en iedere tourist (van provinciale dagjesmens tot mondiale pottekijker) wèèt dat. Op welk punt men zich ook in de binnenstad bevindt: de gebouwen zijn zó ten opzichte van elkaar geconstrueerd, dat men het altijd voelt waaien. (Eén stap buiten die binnenstad moet men zeker niet maken: men waant zich in België.) Hoe vreemd ook: zelfs bij windstil weer waait het in Rotterdam. Maar het is geen frisse wind, geen echte wind zelfs, zoals bij een doortrekkende depressie. Het is een trekwindje, een onbehaaglijke tocht die iedere voetganger schichtig maakt, hem koude rillingen bezorgt, hem tot sneller doorlopen maant en hem dus alle lust ontneemt nu eens lekker gezellig op een stoep te gaan hangen of erop te gaan liggen.

Fragment uit 'Werd het maar weer oorlog!' van Robert Loesberg in Propria Cures, 12 mei 1973.

Grote geesten (1)

'Weg met de gezelligheid want die smerige overbodigheid is een zwakte' was het motto waarmee stadsplanologen en architecten na de oorlog aan het werk togen en projecten als 'De Lijnbaan' door middel van een eenvoudig potlood en liniaal in prachtige, emotieloze rechte lijnen op papier stelden. Naast hun bekwaamheid in de bouwkunde beheersten deze grote geesten ook de leer van het klimaat.

De gevolgen van deze combinatie worden aanvankelijk niet gekend maar laten zich thans duidelijk zien: er treedt geen Amsterdamsche dichtslibbing op! De stad wordt niet log door met de laagst mogelijke snelheid voortstrompelende touristen die 'blind as a bat' van de stad niet meer zien dan (zoals in Amsterdam) het Damrak en de Dam. Het 'stedelijke ritme' wordt niet afgeremd door zich als een matras gedragende hippies of door een 'voetbalmuurtje' vormende Hare-hare-kweeën. Het afremmen van het 'leeftempo' gebeurt niet! Ook al doen die brooddronken Heiligen der Laatste Dagen op het Stadhuisplein nog zo hun best. Of de psychopatische Unified Family, of de inderdaad door Peking betaalde Socialistische Jeugd, of de schatrijke bedelende smeerlappen en nog veel meer van dat volkje, wie het gebruik van zeep en tandenborstel vreemd schijnt te zijn; kortom gezellige mensen.

Het vervolg leest u hier.

Fragment uit 'Werd het maar weer oorlog!' van Robert Loesberg in Propria Cures, 12 mei 1973.

Zuhlio: Aging Hippie Paradise

I said Mass Bugnini's way, but the congregation went away.
I said Mass McBrien's way, but the congregation passed away.
Now I've turned the eastern way, and the choir chants the Kyrie.
The Sovereign Pontiff I obey, offering Mass the Roman way.

 



Tekst: T. Ferguson, uitvoering: Zuhlio

Filmtip: Hawaii, Oslo

Woensdag 3 februari 2010 van 13:35 tot 15:30 uur op Nederland 2. Noorse film van Erik Poppe uit 2004.

Ron Reed: One commentator responded less positively to this film than he expected to, and wondered whether he was growing tired of portrayals of communities of broken people, almost all of whom "are are coping with severe emotional, spiritual, or psychological damage." I think what distinguishes this film from others of its kind is the fact that so many of these admittedly damaged, even desperate characters aren't lost in their own woundedness but are actively, even habitually, striving to make things better for people around them. More than anything, it's a film about salvation – not necessarily divine salvation, though the film does gesture in that direction at times, but mostly just the common, everyday human variety that quietly sustains the world day after day. Mostly, I thing it's a film about about the ordinary ways that ordinary people save each other, or strive to, or fail to, but manifest something glorious even in the striving.

Meer info hier.